Kendini çok seven insanlar...''Emo''lar

Konu: Kendini çok seven insanlar...''Emo''lar C.tesi Ara. 13, 2008 9:44 am

Kuvvetle muhtemel,bu siteye ilk ve son mesajım olacak(samimi,zeki bir genç çıkıp hoşuma giden bir cevap vermezse).

Eskiden,melankolinin de bir usturubu vardı.Yani sevgilinizden ayrılır,sevdiğiniz bir dostunuzu ya da yakınınızı kaybeder,yas tutardınız,acınız çok büyük olabilirdi ya da çok basit,duygusal bir anınızda yağmurlu hava bile sizi kederlendirirdi.

Duygularımız-sevinç,nefret,kıskançlık,öfke,hüzün,ve saymadığım hepsi bize hayatta olduğumuzu hatırlatırlar.Kimileri bunları kimyasal salgılar olarak kabul eder,kimisi de kalpten gelen rushal yansımalar olduğunu düşünür.

Hangisi olduğu farketmez.Herkes en çok sevdiği duyguyu yaşamak ister.Ama André Linoge'nin deyişiyle,'Cehennem tekrardır'.Tekrar insanı sıkar,fakat çoğumuz bunun farkına varmaz.Hep en çok sevdiğimiz yemeği yemek,en çok sevdiğimiz şarkıyı dinlemek,en güzel rüyamızı tekrar tekrar görmek,en çok sevdiğimiz pozisyonda sevişmek isteriz.

Sıkılmıyor musunuz sürekli tekrarı yaşamaktan?sürekli hüznü yaşamaktan?Toplumun sıradan,bir örnek insandan oluştuğunu,basit,tutucu kurallara bağlı yaşayan bir sürü olduğunu düşünüp,farklılık aramanızı anlıyorum,ama vardığınız nokta,bir 'kendini farklı sananlar sürüsü' oluşturmak sadece.

Neyse,konudan fazla sapmadan,sanırım en sevdiğiniz duygu olan hüzün,başınızı her eğip gözlerinizi kapdığınızda,(kulağınızda favori bunalım şarkınız) ortaya çıkıveriyor değil mi?Hele bir de dışarıda yağmur varsa,keyfinize diyecek yok,belki arada kısa yapmacık ağlama krizlerine de girebiliyorsunuzdur.

Aslında,temel ilke olan basitlik,durumunuzu açıklıyor.Aslında istediğiniz,sadece biraz ilgi,(bu ilgi dışlanmak,hor görülmek,eleştirilmek de olsa razısınız),biraz da cinsellik.Burada yapmakta olduğunuz ''Hayat kime daha fazla vurmuş,ve kim bunlar karşısında daha olgun'' ''en hüzünlü,romantik,gotik aşıklar biziz,en çok biz seviyoruz'' yarışı bana yakın geçmişte ülkemizin başından geçen ama tam olarak atlatamadığımız küçük Emrah(yoksa emo bunun kısaltması mı-),küçük Onur,küçük İbo facialarını hatırlatıyor.Size bunlar hakkında ne düşündüğünüzü sorsam,maganda,ezik vb.yorumlar yaparsınız,ama inanın siz onların converse giyen,biraz ingilizce bilen,türkü yerine punk-rock müzik seven hallerisiniz(rock müzük severlerin de adını kötüye çıkarıyorsunuz).Tabi biraz da cinsiyet çeşitliliği de var.

Burada bulunan kızların genel olarak istediği babalarından alamadıkları şefkat.Erkekler ise,bu durumu değerlendirerek içgüdülerini tatmin etme peşinde,türlü şebekliğe katlanan ergenler.

Hayatınız çok mu zordu?Evinizde huzur yoktu değil mi?Belki bazılarınız tacize de uğradınız.Aile içi şiddet ve bol ilgisizlik vardı değil mi?Anne babanız,size,cebinize jöle,saç spreyi,oje,sürme,sigara,renkli çorap ve converse parası koyup sokağa salacak kadar ilgi göstermiş.Gerçekten üzücü.

Kimse sizi anlamıyor,o koyun sürüleri size sokaktan geçerken horgören bir bakış atıp hayatına devam ediyor, değil mi?Siz ise ''farklı'' ''tarzınız'' ile ilgi çekmeyeceğiniz,modern ve anlayışlı bir zamanın gelişini iple çektiğinizi iddia ediyorsunuz.Hayır,bu tepki hoşunuza gidiyor.Hiç kimse size ilgi göstermezse,o zaman ilgi çekecek başka yollar arayacaksınız.Bunlar şimdilik dış görünüşten,ve iç dünyanız ile ilgili anlattığınız yalanlardan ibaret.Sadece ''sizin gibi'' olanlar sizi anlıyor değil mi?Başınıza gelenleri,(hatta gelmeyenleri de) birbirinize ballandıra ballandıra anlatıyorsunuz.Çünkü sizin de başınıza çok kötü şeyler gelmiş olmalı ki,arkadaşınızı anlayabilesiniz.İçinizde çok küçük bir yüzde,gerçekten intikamı alınması gereken,dramatik olaylar yaşamıştır,ve onlar için üzülüyorum,umarım yollarını bulurlar bir an önce.

Belki hatanın anne babanızdan arta kalan kısmı da toplum olarak hoşgörümüzü kaybetmeye başlamış olmamızdadır.Boşverin,zamanla değişen sosyal şartlar konusu çok sıkıcıdır.Kültürlü genç arkadaşlar olan sizler bunu çok iyi bilirsiniz.Bunu bol bol tartışırsınız tütsü kokan loş kafelerde.

Sizi temin ederim ki,sevmeseniz de sıradan insanların (hepimiz sıradanız ya aslında,neyse) da -çoğunun-tıpkı siz gibi iç hesaplaşmaları,sorgulamaları,üzüntüleri,düşünceler i filan vardır(hayatı sizin kadar derin! bakış açılarından göremeseler de).Sizin farkınız,hüzünlü takılmaktan hoşlanmanız.Ne kadar hüzünlü,o kadar iyi.Ne kadar yalnız, o kadar iyi.O sıradan toplum olmasa,yalnızlık diye bir kavram zaten olmazdı.

Kültür erozyonu konusuna girmeyeceğim,ama merak ediyorum, şu ''yawashh, bebeq'' vb. kelimeleri yazarken,kendinizi bu kadar kasmaktan yorulmuyor musunuz? İletişimde saygı ve nezaket benim için çok önemlidir.Mesele vatanseverlik,Türkçe elden gidiyor kısmı değil.(ki aslında bu da doğru ama kendinize bir bahane bulup,inandırmışsınız,ve ah--o sh ler, q lar -hd ler ne kadar tatlı görünüyor, değil mi?)

Siz aslında hayatı herkesten çok seviyorsunuz.Duygularınızın çok yoğunlaştığı bir dönemde,yeterince ilgi,sevgi göremememiş çocuklarsınız.Yazık ki biz sizi anlamıyoruz,değil mi?Çok derin düşüncelere sahipsiniz ve felsefik, ve sonu -izm, -loji ekleri ile biten kelimelerden çok iyi anlıyorsunuz.Bahse girerim şu ortalıkta dolaşan 3-5 ünlü filozofun kitaplarını okuyanlar bile vardır aranızda.

Hayatını sevmeyen,onu sonlandırabilir.Bu güç elinizde.Ama bir de sevmiyormuş gibi yapanlar var ki,onlar her an hayatlarını sonlandırma tehditlerini kullanarak,umutsuzca ilgilerini çekmeye çalıştıkları insanların duygularını sömürürler.

Mesela erkekler, burada foruma yazıyorsunuz,''bugün kendimi kestim, kötülük,pislik dışarı aktı'' ya da '' bugün kendimi öldürmek istedim, ama falan arkadaşım,ya da sana olan falanca duygularım buna izin vermedi'' diye,belki size ait olan ya da olmayan,büyük! cesaretle küçük birkaç kesik atılmış uzuvlarınızın resmini de koyuyorsunuz,ama derdiniz buradan edindiğiniz bir kızla cinsel birliktelik yaşamak, ya da buradaki ''lolita-gotik tarz''daki kızlardan tahrik olup,porno arşivinizin başına geçmek.

Kızlar,kendinize yazık ediyorsunuz,inanın değmez.Tabi daha önce bahsettiğim gibi çoğunuzun derdi şefkat,bazılarınızın derdi erkeklerinki ile aynı.

Var olmanın amacı,ne olursa olsun varlığı sürdürmektir.İçgüdülerimiz,(gelişmiş ya da ilkel) düşüncelerimiz, vücudumuz,tamamen bunlara endekslidir.Yaşamın bir savaş olduğunu hepimiz biliyoruz.Siz bundan kaçmayı ama savaşmış ve güçlü hale gelmiş gibi davranmayı tercih ediyorsunuz.Aslanın avladığı,karnını doyurup gittiği leşe patisini koyup arkadaşlarına ''ben yaptım'' diyen sırtlandan farksız.

Bence size lazım olan (burayı okuyan anne babalarınız olsa,bu onlara tavsiyem olurdu, ama gerçek hayatta ilgisiz olan bu siteyi okuyup n'apsın) aklı başına gelmiş ebeveynleriniz tarafından(filmlerdeki gibi duygusal bir kavuşma)sonrasında, temiz bir sopa,ardından gerçek hayata doğru sizi uçuracak,poponuza sıkı bir tekme.Gidip bir işte çalışın,ya da bir doğu şehrinde üniversite okuyup,meslek sahibi olun.Hayatınızı kazanın.Gerçek savaşa girdiğinizde,-ki girdiğinizde bu tür şaklabanalıklara malesef vaktiniz olmayacak-o zaman ayakta kalmayı başarırsanız,kendinizle övünmeyi hak edersiniz.O zaman hayatı daha iyi anlar-çok iyi bildiğiniz üzere pek toz pembe değil-insanları daha iyi tanırsınız,gerçekten yaşamaya başlarsınız.

Size göre belki bunları,ciddiye almadığımı düşünmelerini istediğim insanları kışkırtıp, ilgi çekmek için yazıyor olmalıyım.Bence cevap yazarak kendinizi savunmayın.Bunun yerine kendinizi sorgulayın.Yarın böyle bir başarısızlık,karaktersizlik abidesi olarak(sizlerin deyimi ile loser) nasıl yetişkinler olacaksınız?İnsanlara onlardan istediğiniz hoşgörüyü verebilecek misiniz?Hoşgörü ilgisizlik,görmezlikten gelmek değildir.Ama muhtemelen şimdilik,sizin yapacağınız,''ulan sen kimsin ki ahkam kesiyorsun bana,benim başımdan neler geçti biliyor musun?'' ya da ''bu hakaretleri yapabildiğine göre tüm bu pislikleri sen de yapıyor olmalısın'' gibi yorumlar yapmak olacak.Ama anlıyor olacaksınız bunları,doğru olduğunu bilmenize rağmen yine de kendinize ve etrafınızdakilere tiyatro oynamayı sürdürecek,kültürünüzü anlamayan bu densizin hakkını küçük zekice nüktelerle ya da sert çıkışlarla vermeye çalışacaksınız.

Hepimiz sıradan insanlarız.Ne diye hayatı kendinize zorlaştırıyorsunuz ki?

Kendinize karşı daha dürüst,hayata karşı daha cesur olabilmeniz dileği ile,hoşçakalın.

Dip not:Bu denemeyi yazma imkanı veren,google de aratıldığında mümkün olduğunca yukarda çıkmak isteyen bir başlığa sahip olmasından ,site sahiplerinin de sizlerden olduğu kanısına vardığım bu siteye ve yöneticilerine de teşekkür ederim.

Konu: Geri: Kendini çok seven insanlar...''Emo''lar Paz Ara. 14, 2008 4:13 pm

tşkler cnm